Op 10 april 1912 vertrok het grootste en meest luxueuze passagiersschip ter wereld uit Southampton, Engeland, op weg naar New York. Meer dan 2200 opvarenden aan boord, bestaande uit ongeveer 900 bemanning- en personeelsleden en 1300 passagiers, allen met diverse achtergronden en dromen, op weg naar een gedeeld doel: het verwezenlijken van “THE AMERICAN DREAM”.

De passagiers waren onderverdeeld in drie klassen: de zeer welgestelden in de 1e klasse, de zakenmensen en ondernemers op zoek naar nieuwe kansen in de 2e klasse en de arme boeren en arbeiders in de 3e klasse, die na jaren van sparen een ticket hadden bemachtigd om elders een toekomst op te bouwen. Het is bekend dat vier dagen later dit indrukwekkende symbool van luxe interieurontwerp en technologische vooruitgang in aanvaring kwam met een ijsberg en binnen enkele uren zonk. Helaas waren er niet genoeg reddingsboten, maar gelukkig waren er wel reddingsvesten. Zo’n 1500 mensen konden ongeveer 25 minuten lang op het ijskoude water dobberen voordat het lot toesloeg… Destijds, net als nu, waren er klassenverschillen die helaas ook te zien waren in de veiligheidsmaatregelen. Wie was verantwoordelijk? Is deze vraag belangrijker dan de namen van de slachtoffers? Titanic, de beroemde musical met prachtige liederen, vertelt dit verhaal. Geschreven door Peter Stone, met muziek en teksten van Maury Yeston, en vertaald naar het Nederlands door Daniel Cohen.